- hulu
-
hu.lu
Nomina (kata benda)
(1) kalau bagian tubuh dari leher ke atas; kepala: gering hulu; kalang hulu , bantal, alas kepala pada waktu tidur;
(2) bagian atas (sungai dan sebagainya) ; udik; ujung: ia pernah berlayar ke hulu Sungai Musi;
(3) desa; udik: orang hulu;
(4) pegangan (pd pisau, keris): hulu pisau; hulu keris;
(5) permulaan; pangkal; awal: hulu musim; hulu malang
- hulu hati
-
lekuk di antara perut dan tulang dada
- hulu hilir
-
hulu dan hilir;
(2) ujung pangkal
- hulu kepala
-
ubun-ubun
- hulu kerongkongan
-
faring
- hulu malang pangkal celaka
-
Peribahasa asal suatu kecelakaan
- hulu mujur pandai bertenggang (bertengkar)
-
Peribahasa pandai hidup dan pandai bergaul
- hulu sungai
-
sungai sebelah atas; udik
- hulubalang
-
hu.lu.ba.lang
Nomina (kata benda)
(1) kepala laskar; pemimpin pasukan;
(2) kepala negeri (distrik);
(3) prajurit pengawal;
(4) polisi desa; dubalang
- hulul
-
hu.lul
Nomina (kata benda) [Tas] terwujudnya hubungan yang seerat-eratnya antara manusia dan Allah dengan segala ketenangan rohani yang dapat dirasakan